Όταν είχαν δημιουργήσει το γλυπτό
πολλοί θεώρησαν ότι ήταν απλώς ένας κυκλικός κόμβος
αλλά ήταν πολυκυκλικός δεσμός
κι αυτός ζούσε σε περισσότερες διαστάσεις
από την κλασική πραγματικότητα
έτσι μπορούσε να ξεπεράσει και τα όρια της φαντασίας
γιατί είχε εξάρτηση,
όταν περιορισμένη η νοημοσύνη
περίμενε τα πάντα από τη φαντασία.
Όταν όμως ήταν ελεύθερη
μόνο η πραγματικότητα είχε σημασία
αφού ήταν δημιουργία του μέλλοντος.
Δεν ήταν αναπαραγωγή του παρελθόντος
γιατί η πολυκυκλικότητα άλλαζε τα πάντα
γιατί παράγει ανέλιξη.
Η Ανθρωπότητα είχε μέσα όχι μόνο
τους νεκρούς και τους ζωντανούς
αλλά και τους αγέννητους.
Και γι’ αυτό έπρεπε ο ιππότης
να παράγει έργο και για αυτούς
ενώ θα το θεωρούσαν στη συνέχεια
ότι όχι μόνο είναι φυσιολογικό
αλλά και αναγκαίο
για τη συνέχεια.