Η Ρωσία ζούσε ακόμα με τα ερείπια της Σοβιετικής Ένωσης

αλλά η Κίνα συνέχιζε κανονικά τον Κομμουνισμό

που είχε γεννηθεί το 1921 και είχε πάρει την εξουσία

το 1949, μετά τον εμφύλιο.

Έτσι ήθελε να επεκταθεί χωρίς να έχει υποστεί την

κατάρρευση του συστήματός της. Αντιθέτως χρησιμοποιούσε

και αυτά που είχε δει και από την εμπειρία της Ρωσίας.

Καταλάβαινε ότι έπρεπε να αλλάξει το σκεπτικό της

για να μην έχει το ανάλογο κόστος.

Είχε όμως τη σιγουριά του νικητή.

Αλλά βέβαια φοβόταν την οικονομική ισχύ

της Ιαπωνίας, της Νότιας Κορέας και της Ταϊβάν.

Είχε απορροφήσει το Μακάου και το Χόνγκ Κονγκ

αλλά θεσμικά και λόγω Συμφωνιών.

Δεν υπήρξε ανάγκη βίας.

Όλα ήταν προγραμματισμένα από καιρό.

Αλλά αυτά δεν έφταναν.

Δεν ήθελε η Αυτοκρατορία του Κέντρου

να παραμείνει ένας κλειστός κόσμος

κι ήθελε να κατακτήσει κι άλλες ηπείρους.

Είχε ήδη εδραιωθεί στην Αφρική και στην Ασία.

Έτσι η Ωκεανία ήταν ένας ελκυστικός στόχος

διότι δεν είχε αναπτύξει ακόμα την άμυνά της.

Και αυτό ήταν το πρόβλημα του άλλου Νέου Κόσμου.