Το πρόβλημα δεν ήταν μόνο ο επεκτατισμός του κομμουνισμού αλλά κι η αδιαφορία της μάζας που ζούσε ελεύθερα χωρίς ποτέ να ανησυχεί για τους άλλους λαούς.

Αυτή η αδιαφορία ήταν χειρότερη κι από το μίσος.

Αυτό έκαναν όμως όλοι οι συμβιβασμένοι.

Και τώρα που άκουγαν για μία νέα σύρραξη

προσπαθούσαν να κλείσουν τα αυτιά τους.

Ενώ όσοι πάλευαν, ήξεραν

ότι έπρεπε να είναι έτοιμοι

και γι’ αυτόν τον αγώνα.

Έτσι κι αυτός κάθισε κοντά τους

γιατί κατάλαβε ότι τους είχε λείψει

αφού είχε χτυπήσει η μοναξιά

μόλις είχε πέσει ο ήλιος

με τον ερχομό της πανδημίας.

Αλλά τώρα ήταν και πάλι μαζί τους

σε απόσταση αναπνοής.

Λες κι είχε γίνει ο κόσμος

γι’ αυτήν τη συνάντηση

μέσα στον χωροχρόνο

για να ζήσει το μέλλον

και πέρα της αναμενόμενης σύρραξης,

διότι αυτό ήταν το πεπρωμένο.