Αυτό που απουσίαζε στην Κίνα ήταν
η ψυχική συμπαράσταση
γιατί ο άνθρωπος δεν είχε καμία σημασία.
Το μόνο που άξιζε ήταν το σύνολο
κι αυτό έπρεπε να ακολουθεί τυφλά
τη βαρβαρότητα του συστήματος.
Η ψυχή ήταν απαγορευμένη έννοια
για κάθε κομμουνιστικό καθεστώς.
Δεν ήθελε αυτή την έννοια.
Κι αν δεχόταν την ύπαρξη της σκέψης
ήταν μόνο μετά την πλύση του εγκεφάλου.
Κατά βάθος προτιμούσε τα κορμιά
γιατί ήταν αυτά που μπορούσε να σπάσει
με την πιο μεγάλη ευκολία.
Έτσι η ψυχική συμπαράσταση ήταν
πιο συχνή στις ελεύθερες δημοκρατίες.
Οι λαϊκές δεν την άντεχαν.
Αυτή η δύναμη είχε τεράστια σημασία
στον αγώνα της Ανθρωπότητας
κατά της βαρβαρότητας.
Ακόμα και το σφυροδρέπανο είχε γεράσει.
Πόσα κεφάλια να κόψει;
Πόσα χέρια να σπάσει για να είναι όλοι ίδιοι.
Υπήρχαν όμως και οι ψυχές που ποτέ δεν σταματούσαν
τον αγώνα και αυτό ήταν το πρόβλημα του κομμουνισμού.