Το γελοίο των αυταρχικών καθεστώτων ήταν
ότι οι χειρότεροι εχθροί τους ήταν
οι απαγορευμένες ψυχές.
Αυτά τα καθεστώτα είχαν θεμελιωθεί
πάνω σε μία απουσία
με τον πιο απλοϊκό τρόπο.
Ο κομμουνισμός ήθελε να πεθάνει η Ιστορία
και για να την ξεφορτωθεί
δεν έπρεπε να υπάρχει
η δυνατότητα ανάστασης.
Δεν ήθελε τον παράδεισο
όχι θρησκευτικά
αλλά δογματικά
γιατί θα ήταν ένας χώρος
που δεν θα έλεγχε.
Έτσι αποφάσισε να απαγορεύσει
ακόμα και τις ψυχές.
Αλλά αυτό το λάθος είχε κι επιπτώσεις.
Διότι τις αφύπνισε
κι ο αγώνας τους έγινε
ακόμα πιο έντονος.
Ο κομμουνισμός δεν ήθελε μόνο
την απόλυτη εξουσία
αλλά και να μην υπάρχει πηγή αντίστασης.
Διότι αυτό ήταν η ψυχή.