Οι περισσότεροι δεν πίστευαν ότι μπορούσε να γίνει κάτι.

Ήταν απλώς επειδή δεν πίστευαν

στο θαύμα του ενός.

Τους έλειπε η πίστη.

Αλλά και το θάρρος

ν’ ακολουθήσουν την πράξη

που φαινόταν αδιανόητη.

Κι όμως εδώ φαινόταν η διαφορά

μεταξύ Ουκρανίας και Ρωσίας

μεταξύ Ταϊβάν και Κίνας.

Για τους πρώτους υπήρχε πίστη

ενώ για τους δεύτερους όλα ήταν καταναγκαστικά.

Για τους πρώτους υπήρχε ελεύθερη βούληση

για τους δεύτερους μόνο σκλαβιά.

Έτσι δεν υπήρχε επιλογή

για τους Ευρωπαίους και τους Αμερικανούς

και το ίδιο ίσχυε για την Αυστραλία.

Έτσι σιγά σιγά ο αγώνας άρχιζε

να οργανώνεται σε όλες του τις διαστάσεις

αφού ήταν αναγκαίο για την Ανθρωπότητα.

Κι όσο παράξενο κι αν ήταν

όλοι άρχιζαν να μιλούν

για την αντιμετώπιση της βαρβαρότητας.

Έτσι άρχισε το θαύμα του ενός.