Για τους περισσότερους
ο φάρος ήταν αόρατος
διότι λειτουργούσε μόνο με την ανθρωπιά
έτσι έμοιαζε με ουρανοξύστη
που δεν ήταν φωτισμένος για τα άτομα
ενώ οι άνθρωποι έβλεπαν
παντού το φως
όσο για τις ψυχές
έσταζε πάνω τους.
Είτε τον έτρεμαν είτε τον θαύμαζαν
δεν υπήρχε ενδιάμεσο
και αυτό από την αρχή
όπως του το είχε πει
μια μικρή ψυχή
σε ηλικία που δεν είχε νόημα.
Έτσι ήταν και με τη βαθύτητα του Χρόνου.
Όλοι μιλούσαν για τους γονείς τους
σαν να ήταν σημείο αναφοράς
ενώ ήταν τα όρια της κοινωνικής αγάπης.
Πώς να καταλάβουν
ένα γενεαλογικό δέντρο
και τις ρίζες του
που χάνονταν στα βάθη των αιώνων
αφού ήταν χιλιόχρονο.