Ο κόσμος των μαθηματικών δεν είχε όρια

και γι’ αυτόν ήταν φυσικός

ακόμα κι αν δεν ήταν φυσιολογικός για τους άλλους.

Δεν είχε ούτε ισορροπία

αλλά ήταν της αρμονίας.

Η ύπαρξη ήταν μόνο θέμα συνοχής.

Δεν υπήρχε ανάγκη από διάγνωση.

Τίποτα δεν ήταν αυτονόητο

κι όλα ήταν δεδομένα.

Και χάρη στη μεταβατικότητα

η ομορφιά δεν περιοριζόταν.

Έτσι όταν γινόταν ένα θαύμα

προκαλούσε κι άλλα

μέσω των διακλαδώσεων.

Η ανακάλυψη ήταν καταρράκτης.

Αυτό είχε δει από την αρχή.

Αλλά έβλεπε ότι λειτουργούσε

κι εκτός μαθηματικών.

Έτσι βίωνε θαύματα ως πράξεις

ενώ οι άλλοι έβλεπαν αυτές τις πράξεις

ως θαύματα.

Έβλεπε την αρμονία

εκεί που άλλοι δεν αναγνώριζαν τις νότες.

Μεταμαθηματικά.