Οι ανασκαφές ήταν κάτι το φυσικό.

Από την πρώτη έβλεπε

κομμάτια που τον χαρακτήριζαν.

Δεν ήταν κάτι το καινούργιο.

Ήταν σαν να μπορούσε να νιώσει  ταυτόχρονα

διαφορετικές εποχές.

Η εμπάθειά του δεν ήταν μόνο ετυμολογική

Ήταν μέσα του

αυτό που έβλεπε μέσα στη γη.

Τόσο το ωδείο όσο και το θέατρο

ήταν φυσικοί του χώροι.

Ζούσε το παρελθόν

πέραν του παρόντος

κι έπλαθε το μέλλον μ’ αυτό

για να υπάρχει η γέφυρα.

Ο ξεναγός έβλεπε τα  πάντα

μετά τον θάνατό τους

ή τουλάχιστον πριν τη γέννησή του.

Έτσι του έδειχνε

τι δεν έβλεπε

όχι μόνο στα αρχαία, στις εκκλησίες

αλλά και στα κάστρα της μνήμης

που είχε πάντα μέσα του

λόγω πολιορκητικής.