Ενώ όλοι μιλούσαν για το πόσο ψυχοφθόρα
μπορούσε να είναι μία κατάσταση
δεν έβλεπαν τη δράση των ψυχών.
Ήταν σαν να βρίσκονταν ουδέτερα σωματίδια
σ’ ένα ηλεκτρομαγνητικό πεδίο
και να μην αντιλαμβάνονταν τη δράση του.
Έτσι άρχισε πρώτα με την αντιμετώπιση
του ψυχοφθόρου
που δεν είχε βέβαια καμία σχέση
με την ψυχολογία
και την κλασική της έννοια.
Η στόχευση ήταν εξωτερική.
Δεν ήταν προσωπικά προβλήματα
ή κάποια ασθένεια
που χρειαζόταν μια θεραπεία.
Ήταν ψυχές που είχαν υποστεί πληγές
και που συνέχιζαν να πολιορκούνται
από τα αυταρχικά συστήματα
έως την εξόντωσή τους.
Ήταν μια μορφή ψυχοκτονίας
όπου ένας ολόκληρος λαός
μπορούσε να υποστεί έναν ψυχολογικό πόλεμο.
Κάποιος θα έλεγε ότι μοιάζει με Ψυχρό Πόλεμο
ενώ ήταν ψυχοπόλεμος.