Ήταν απίστευτο το πλήθος των ανθρώπων
που ζούσαν μέσα στον εγκέφαλό του,
ακόμα και για τις ψυχές
ήταν άγνωστο.
Ήταν σαν να ήθελε να μετρήσει κάποιος τις νότες
ενός νυχτερινού του Chopin
ενώ έβλεπε μόνο το πιάνο.
Πόσα κομμάτια μουσικής χωρούσαν σ’ ένα πιάνο;
Όσοι άνθρωποι σ’ έναν εγκέφαλο
που ήταν αφιερωμένος στην προστασία της μνήμης τους
για να μην κατασπαράξει το έργο τους
η λήθη της βαρβαρότητας.
Δεν ήξεραν για τη διακόσμηση
αλλά φαντάζονταν ήδη τη βιβλιοθήκη
ενός αιωνόβιου κάστρου
που είχε πλάσει η ιστορία του μέλλοντος
και η στρατηγική του παρελθόντος.
Εκεί οι ψυχές έβλεπαν
εντελώς διαφορετικά τον κόσμο
ακόμα κι αν είχαν ζήσει
και σε σπίτια που είχαν τζάκι
γιατί τώρα μόνο κατανοούσαν
τη βαθύτητα της επινόησης
ενός θαύματος, που έπλαθε την πραγματικότητα,
την επόμενη.