Ο κόσμος δεν άλλαζε από μόνος του.
Η εξέλιξη δεν ήταν ανέλιξη.
Το μόνο που γινόταν από μόνο του
ήταν η εντροπία.
Έτσι έπρεπε να υπάρχει
εγκεφαλική πλαστικότητα
όχι για να προσαρμοστεί
αλλά για να διαχειριστεί το υλικό του παρόντος
και πέραν αυτού να πλάσει
με το παρελθόν το μέλλον
ακόμα κι αν αυτό φαινόταν ουτοπικό.
Διότι μόνο οι ουτοπίες μπορούσαν
να παράγουν νέες πραγματικότητες
που ήταν απαλλαγμένες από σχέδια
που προσπαθούσαν
να καταπατήσουν τους ανθρώπους
που δεν θα είχε προστατέψει η δικαιοσύνη.
Διότι η δικαίωση του έργου
δεν έφτανε για να σώσει τους αθώους.
Το είχε ζήσει κι αλλού
όπου έλεγαν ότι πάλευαν
για τα ανθρώπινα δικαιώματα
αλλά παραμένοντας στις θέσεις
χωρίς να πάρουν κανένα ρίσκο.