Το ίχνος του Χρόνου
ήταν κι η πολλαπλότητα της ουσίας
και την είχε ζήσει από την αρχή
λόγω της δημιουργίας.
Ακόμα και πριν μάθει
για τους γελοίους έρωτες
το ίχνος του είχε αξιοποιηθεί
χωρίς να το ξέρει
αλλά αυτό που είχε σημασία
ήταν βέβαια η χαρά
που είχε προκαλέσει.
Προτιμούσε όμως τη συνειδητή πράξη
που λειτουργούσε με τη μοιρασιά
όπου ο ήχος και το φως
αποτελούσαν κομμάτια
του ζωντανού αγγίγματος
αλλά αυτό ήταν εφικτό
μόνο με τις ψυχές
διότι είχαν την όλη εικόνα
από κάθε πλευρά
που ξεπερνούσε
όλα τα συμβατικά όρια
για να ζήσει η αρμονία
της τελειότητας.