Το εγώ ήταν φυσιολογικά της απόκλισης.

Η οικογένεια ήταν της αποκλειστικότητας.

Κι η κοινωνία του αποκλεισμού.

Αυτά τα τρία στάδια προκαλούσαν

φόβο, φοβία και φθόνο.

Κι όλα αυτά παρουσιάζονταν ως κανονικά

λες κι ήταν αναμενόμενο

αλλά κι αναπόφευκτο.

Οι μόνοι που απέφυγαν αυτά τα προβλήματα

ήταν οι ελεύθεροι

κι αυτοί που είχαν πηγαία αγάπη

για τους ελεύθερους.

Όλοι οι άλλοι, όχι μόνο ήταν καταδικασμένοι σε αυτά

αλλά ήταν και περήφανοι που λειτουργούσαν

σε αυτό το κανονισμένο πλαίσιο.

Τους προκαλούσε μία δογματική σιγουριά

που τους επέτρεπε να κατηγορούν

και να καταδικάζουν κάθε εξαίρεση.

Ο Σωκράτης ήταν έναν από τα θεμελιακά τους θύματα.

Δεν ήταν Βούδας για να σωθεί.

Δεν ήταν Χριστός για ν’ αντισταθεί.

Ήταν μόνο ανθρώπινος αλλά πολύ ανθρώπινος

όπως θα έλεγε ο Nietzsche.

Γι’ αυτό ήταν ενάντια σε αυτήν τη βαρβαρότητα

του αποκλεισμού.