Το κονιάκ ήταν εκ φύσης της βραδύτητας
και γι’ αυτό ήταν συμβατό με τη μνημοσύνη.
Χρειάστηκε χρόνος
για να καταλάβουν ότι ο άλλος
με τον οποίο συνεννοούνταν τόση ώρα,
ήταν νεκρός
που είχε έρθει από ένα νεκροταφείο
γιατί είχε νιώσει
την πέτρα που του είχε βάλει
πάνω στην ταφόπλακα
και κατάλαβε πως μπορούσε
να συνεχίσει το έργο του
και μετά την αρχική έννοια της γενοκτονίας
μ’ έναν διευρυμένο ορισμό
που θα ερχόταν να καλύψει
ένα κενό θεσμικό
μέσω της εισαγωγής
των Δικαιωμάτων της Ανθρωπότητας
που είχε επινοήσει.
Ο νεκρός μιλούσε στον αγέννητο
γιατί ήξερε ότι ήταν δεδομένος
κι ότι θα λειτουργούσε
ως Υπηρέτης της Ανθρωπότητας.
Κι έτσι ανακουφίστηκε η ψυχή του.