Πώς ένας νεκρός θα μπορούσε να μιλήσει
μ’ έναν αγέννητο;
Αυτό ήταν το ερώτημα.
Αλλά η Ανθρωπότητα είχε βρει τη λύση.
Έπρεπε ο νεκρός να έχει πλάσει το έργο
της ζωής που ξεπερνά τον θάνατο
για να το αναγνώσει ο αγέννητος
κι αυτός να έχει την ικανότητα
να το ενσωματώσει στη σκέψη του
μέσω του έργου.
Έτσι ενώ αρχικά ζούσαν
σε δύο διαφορετικές εποχές,
μέσω των έργων τους
υπήρχε συνεννόηση
όσο απίστευτο κι αν ήταν,
το έργο της Ανθρωπότητας
το επέτρεπε
γιατί δημιουργούσε
γέφυρες του Χρόνου
σαν να ήταν οι συνάψεις
των νευρώνων που ήταν οι άνθρωποι
μέσα στο βαθύ δίκτυο
που ζούσε μέσα στις χιλιετίες
για τους αιώνες των αιώνων.