Σε αυτό το στάδιο

δεν είχε πια νόημα το τοπικό έργο,

έπρεπε να γίνει διηπειρωτικό

διότι υπήρχε ανάγκη

σε πολλά σημεία της Γης

που δεν είχαν άμεση επαφή μεταξύ τους

αλλά έπρεπε να χτιστούν

γέφυρες του Χρόνου

για να σωθούν άλλοι αθώοι

από τις πράξεις βαρβαρότητας

ούτε η σπατάλη χρόνου είχε νόημα

με τα τοπικά προβλήματα

που είχαν σχέση με ραγιαδισμό

γιατί αυτός υπήρχε

με όλα τα αυταρχικά

και με τα κατοχικά καθεστώτα.

Υπήρχε βέβαια και το πρόβλημα της φοβίας

που προκαλούσε η απασχόληση,

με τις ακραίες περιπτώσεις

που έβλεπαν τα πάντα

με τρόπο συνομωσιολογικό

χωρίς να δίνουν ποτέ δυνατότητα

σε άλλες ερμηνείες

που είχαν βαθύτητα.

Έτσι το διηπειρωτικό έργο

έπρεπε να ξεπεράσει

όλες αυτές τις τοπικές δυσκολίες

για να φανεί η μεγάλη εικόνα

διότι ο αγώνας της Ανθρωπότητας

δεν μπορούσε να περιοριστεί

στο πλαίσιο των δογματικών ομάδων.

Οι αθώοι ήταν πολύ περισσότεροι

κι αυτοί είχαν σημασία

για την Ανθρωπότητα.