Όσο απίστευτο κι αν φαινόταν

η γυναικεία προσέγγιση του κόσμου

ήταν πιο ανθρώπινη.

Η Ανθρωπότητα το ζούσε από την αρχή.

Αλλά οι κοινωνίες έκαναν αιώνες

για να το δουν και να το αξιοποιήσουν.

Αυτό είχε ζήσει από την αρχή

απέναντι στο ξένο στοιχείο,

λες και η φιλοξενία ήταν δεδομένη.

Οι λέξεις έμπαιναν στη σκέψη του

για να ενισχύσουν νοητικά σχήματα

και να πλάσουν καινούργια.

Έτσι ήταν από την αρχή.

Άλλωστε φαινόταν και στους ανθρώπινους πόρους

όπου η διαφορά έκανε τη διαφορά.

Αυτές οι ανθρώπινες σχέσεις

ήταν πολύτιμες

κι ικανές να ενσωματώσουν

ένα ξένο στοιχείο σαν μία ιδιομορφία

ακόμα κι αν αυτή ήταν τεράστια.

Διότι ήξεραν για τη γέννηση

με τον δικό τους τρόπο

ακόμα κι αν η ανάσταση

παρέμενε άγνωστη.

Έτσι ήταν συμβατές

και με την ανάπτυξη του κόσμου

με την έννοια της δημιουργίας

αλλά και της διόρθωσης

γιατί λειτουργούσαν

σ’ ένα πλαίσιο όπου το θαύμα ήταν εφικτό

διότι υπήρχε πίστη

και πέραν του άγνωστου

λόγω Ανθρωπότητας.