Όσο δύσκολη και να ήταν η ύπαρξη πριν,

με την αρχή της ζωής

αυτό που ένιωθαν οι ψυχές

ήταν η ανάσταση.

Κι αν αυτές οι δυσκολίες

είχαν προκαλέσει τραύματα,

είχε το βάλσαμο

που ακουγόταν και στον λόγο και στο έργο

έτσι ώστε το φως να σχίσει το σκοτάδι

και να διώξει τις σκιές

που κουβαλά κάθε ύπαρξη

που είχε υποστεί τις επιθέσεις της κοινωνίας

που την ήθελε να είναι

ακριβώς η ίδια με τις άλλες

και να ελέγχει τους πάντες

με τον ίδιο τρόπο.

Ήταν λοιπόν αναμενόμενο

ν’ αναζητούν το φως

και πληγωμένες ψυχές.

Αλλά ήταν κι αυτός ο ρόλος του απελευθερωτή

κι αν αυτό δεν φαινόταν στην αρχή

γιατί δεν είχαν συνηθίσει

να έχουν επαφή, σχέση και δεσμό

μ’ ένα τέτοιο πνεύμα,

σιγά σιγά έμπαιναν στο πλαίσιο

γιατί αναγνώριζαν

την Αγάπη της Ανθρωπότητας

που δεν έκανε συμβιβασμούς

για να προστατέψει τις ψυχές

ακόμα κι από αυτά που είχαν ζήσει

σε αυτά τα στρατόπεδα συγκέντρωσης

της κοινωνικότητας.