Μόνο η απόλαυση της ομορφιάς
επέτρεπε την κατανόηση του βάθους του γεγονότος
αλλιώς μετατρεπόταν σε στιγμή
που δεν άφηνε κανένα ίχνος
ενώ υπήρχε η αναζήτηση.
Αυτό ήταν το παράδοξο.
Διότι οι άνθρωποι αναζητούσαν την ουσία
κι ενώ την είχαν δίπλα τους
σπαταλούσαν τον χρόνο
και δεν μπορούσαν να την αξιοποιήσουν.
Δεν ακολουθούσαν το πάθος
του Leonardo da Vinci
ούτε τον πόθο του Vincent van Gogh
διότι δεν είχαν την αίσθηση του χρόνου.
Το απίστευτο ήταν ότι το φρέσκο είχε διάρκεια
γιατί έμπαινε μέσα στον τοίχο
για να πλάσει το άγιο.
Ενώ το πηγαίο αναζητούσε το φρέσκο
και το αξιοποιούσε άμεσα
με αποτέλεσμα να βλέπει πιο άνετα το ιερό.
Αυτό ήταν το απίστευτο με την πίστη.
Με τη μιζέρια ήταν δύσκολη.
Με την εμπιστοσύνη ήταν εύκολη.
Έτσι η άνεση ήταν μια διευκόλυνση.
Κι αυτή επέτρεπε
την ακολουθία των κινήσεων
που οδηγούσαν στην πράξη
η οποία ήταν η υπογραφή
για τη συνέχεια.
Όσοι το έβλεπαν
καταλάβαιναν και το μονοπάτι του φωτός,
όσοι δεν το έβλεπαν
αναζητούσαν κάτι που δεν θα έβρισκαν
χωρίς βοήθεια.