Το πιάνο άρχισε να παίζει με τρόπο διαφορετικό
για να παράγει την απαραίτητη εκκίνηση.
Υπενθύμισε πρώτα μοτίβα
που είχε ακούσει στη Νέα Υόρκη
από έναν διάσημο ερμηνευτή
που είχε αφήσει ιστορία
γιατί ήθελε να υπάρχει συνέχεια
και να βρει κι εκεί
ένα μονοπάτι φωτός
που απελευθερώνει.
Ήταν μέσα κι έξω
σαν να ήταν ψυχή
που ξεχείλιζε από το σώμα.
Αυτό ήταν το πιάνο άλλωστε.
Οι νότες ζούσαν μέσα του
αλλά ήταν φτιαγμένες
για ν’ ακουστούν έξω
ακόμα κι αν έπρεπε να πεθάνουν
όπως θα έλεγε ο Leonardo
αλλά εκείνος προτιμούσε να λέει
ότι θα ενσωματώνονταν
στην πραγματικότητα
για να την εμπλουτίσουν
χάρη στη βαθύτητά της.
Μετά το πιάνο απελευθερώθηκε
κι έπλασε πιο περίπλοκα μοτίβα
για να φανεί και το εξωφανταστικό
μέσω της πολυκυκλικότητας
που ποτέ δεν σταματούσε
να παράγει έργο
για την Ανθρωπότητα
μέσα στον Χρόνο.
Έτσι ακούστηκε κι ο ψυχοπόλεμος.