Όλοι έδιναν σημασία στη λύση

αλλά δεν έβλεπαν τη βαθύτητα της επίλυσης.

Ήταν σαν να έβλεπαν την  τελευταία νότα

και να πίστευαν ότι έχει την αξία του κομματιού.

Δεν ήταν μόνο το φως

αλλά και η διαφώτιση.

Δεν ήταν μόνο η ελευθερία

αλλά η απελευθέρωση.

Το πρόβλημα υπάρχει όταν μπερδεύουν

αυτές τις δύο έννοιες.

Το αποτέλεσμα με τη διαδικασία.

Έτσι η επίλυση είναι ο δεσμός

του προβλήματος και της λύσης.

Είναι η ακμή μεταξύ των κορυφών.

Κι αν δεν υπάρχει αυτή

οι κορυφές δεν είναι μόνο ανεξάρτητες

αλλά απομονωμένες.

 Έτσι η Ανθρωπότητα κρατούσε

μέσα στη μνημοσύνη της

τις βαθιές επιλύσεις

ενώ οι κοινωνίες ζούσαν μόνο με λύσεις

γιατί δεν έβλεπαν ποτέ τα προβλήματα.

Και τα άτομά τους ήταν πάντα

απομονωμένα ακόμα κι όταν ήταν σε παρέες

διότι εκεί κυριαρχούσε μία μοναξιά

που δεν μπορούσε να μοιραστεί

αλλά μόνο να αναμετρήσει.

Ενώ η βαθιά επίλυση

δημιουργούσε τη σχέση

ακόμα και τον δεσμό

αφού ένωνε τις όχθες

με τη γέφυρα που ξεπερνούσε το κενό

για να πλάσει το αδιανόητο

και να γεννήσει την επόμενη πραγματικότητα.