Από τη στιγμή που το ωραίο

σχετιζόταν μόνο με την ώρα

ήταν περισσότερο μια στιγμή

που δεν οδηγούσε απαραίτητα σ’ ένα γεγονός.

Διότι αυτό χρειαζόταν την ομορφιά.

Έτσι η ομορφιά για να σώσει τον κόσμο

έπρεπε να ζει και πέραν του ωραίου.

Η ομορφιά ήταν η βαθύτητά του.

Και το ωραίο η επιφάνειά της.

Κι αν αντιστεκόταν η ομορφιά

μέσα σε αυτόν τον ψυχοπόλεμο

ήταν επειδή ήταν επίλυση

κι όχι μόνο λύση.

Ήταν το έργο του πίνακα

κι η πράξη του ίχνους.

Με αυτήν την έννοια

η ομορφιά ήταν χρονογέφυρα

μέσα στο βαθύ νευρωνικό δίκτυο

της Ανθρωπότητας.

Το ωραίο δεν ήταν  απαραίτητα εφήμερο

αλλά δεν μπορούσε να είναι διαχρονικό

κι έπρεπε να μεταμορφωθεί σε ομορφιά.

Η βαρβαρότητα δεν ήθελε

γι’ αυτόν τον λόγο

την ομορφιά

διότι συσχετιζόταν με τον Χρόνο

αφού ήταν ενσωματωμένη

μέσα σε αυτόν.

Ενώ το ωραίο μπορούσε να το αρπάξει

και να το κάνει δικό της.

Επειδή αναζητούσε την κυριαρχία του χώρου.

Γι’ αυτό η καινοτομία έπρεπε

να έχει συνέχεια

για να ζήσει με την Ανθρωπότητα.