Κατά κάποιον ανάλογο τρόπο

πέραν του τέλους

υπήρχε η τελειότητα.

Σαν την ομορφιά που εμφανιζόταν

μετά το ωραίο.

Αυτό το νοητικό σχήμα υπήρχε

και στα μαθηματικά.

Άλλωστε γι’ αυτόν τον λόγο η βαρβαρότητα

δεν προσπαθούσε καν

να οικειοποιηθεί αυτόν τον τομέα.

Λόγω κομψότητας.

Τα μαθηματικά δεν ήταν απλώς όμορφα

αλλά και κομψά.

Δεν μπορούσες να τους αφαιρέσεις κάτι

χωρίς να προκαλέσεις αλλοίωση.

Αυτός ήταν ο λόγος

που η βαρβαρότητα φοβόταν τα μαθηματικά.

Ήξεραν να διαχειρίζονται

ακόμα και την τελειότητα

έτσι επιβίωναν και στα πιο ισχυρά

αυταρχικά συστήματα

ενώ πάντα προσπαθούσε

να καπηλευτεί τη μουσική.

Διότι τα μαθηματικά

ήταν σαν μουσική της σιωπής.

Κι αυτά τα συστήματα ήθελαν

φωνές, κραυγές, ακόμα και θορύβους

αλλά όχι συνεννόηση

μέσω σιωπής.

Έτσι η Ανθρωπότητα γνώριζε

ότι πέραν του τέλους

υπήρχε η τελειότητα

κι αναζητούσε αυτήν την ουσία

και στον ψυχοπόλεμο.