Τα αυταρχικά καθεστώτα δεν ήταν μόνο της ταχύτητας
αλλά και της βιασύνης
κι ήταν αυτό που χαρακτήριζε τις δικτατορίες.
Προσπαθούσαν μ’ ένα Dirac
να πετύχουν ένα Heaviside.
Οι επιθέσεις τους ήταν σεισμικές.
Μόνο που οι τεκτονικές πλάκες
δεν λειτουργούσαν καθόλου με τον ίδιο τρόπο.
Με αυτές όλα ήταν της βραδύτητας.
Ο σεισμός ήταν απλώς ένα επιφαινόμενο.
Κι υπήρχε ο τρόπος να τον αντιμετωπίσεις.
Διότι τα αντισεισμικά ήταν βέβαια
της πολιορκητικής.
Έτσι η αντιμετώπιση γινόταν
μέσω ανθεκτικότητας,
διότι ήταν σε βάθος χρόνου
η βέλτιστη λύση.
Η βιασύνη των δικτατοριών είχε νόημα
όταν υπήρχε χειραγώγηση της μάζας
κι όταν αυτές θεωρούσαν
ότι όλα ήταν τελειωμένα
με το τέλος της βάρβαρης επίθεσης.
Ενώ όσοι ήταν της αντίστασης
ήξεραν ότι από εκεί και πέρα
άρχιζε η αντεπίθεση.
Έτσι ο εισβολέας περίμενε
λόγω της ταχύτητάς του
να μην υπάρχει αντίσταση
αλλά αν υπήρχε
δεν ήξερε πώς να την διαχειριστεί.
Αυτό είχε ζήσει κι ο ναζισμός
που κατάκτησε την Ευρώπη
για μερικά χρόνια
κι εξαφανίστηκε μετά την αντεπίθεση.