Πάνω στο χρυσό είχε δικαίωμα να ζωγραφίσει.
Είχε ανακαλύψει αυτή την τεχνική
στην Άπω Ανατολή,
στα ιερά κτίρια και στις οικίες των σαμουράι.
Δεν ήταν μόνο Fusuma
αλλά και Kin-busuma.
Ήταν από τους τοίχους
που έμοιαζαν με τείχη τέχνης
εντός του εσωτερικού κόσμου.
Και ταυτόχρονα να φαίνονται
ότι όλα έκαναν ένα
μέσω του χρυσού
που είχε μία φυσική διαχρονικότητα.
Η ικανότητά του να μην αλλοιώνεται
επέτρεπε την διατήρηση
των νοητικών σχημάτων του παρελθόντος
για αιώνες.
Κι αυτό ήθελε για την Ανθρωπότητα.
Το μέταλλο δεν ήταν πια πολύτιμο
από μόνο του αλλά και γιατί ήταν
το υπόβαθρο της τέχνης
κι η υποστήριξη της ουσίας.
Σε αυτό το μοτίβο ερχόταν
να ζήσει η ιδέα
ότι όλα έκαναν ένα
ακόμα κι αν δεν ήταν απόλυτα κατανοητό
από όλους αυτούς
που έβλεπαν μόνο το παρόν
διότι ξεχνούσαν το παρελθόν
και δεν έβλεπαν το μέλλον.
Ενώ αυτός ο χρυσός
βοηθούσε τη χρονογέφυρα
για να χαρούν οι ψυχές
μέσα σε αυτόν τον ψυχοπόλεμο.