Είχαν ειπωθεί πολλά
χωρίς να υπάρχει
μία πραγματική βάσιμη θέση
επειδή έλειπε
το επίσημο κείμενο.
Αλλά τώρα όλοι ήξεραν πια
ποια ήταν η αλήθεια
για το περιεχόμενο
του δημοψηφίσματος της δικαίωσης.
Ήταν μία επίσημη αναγνώριση
της ιστορικής πραγματικότητας,
η οποία αποτελούσε
το υπόβαθρο του άλλου Νέου Κόσμου
για τη συνέχεια του μέλλοντος.
Ήταν μία στρατηγική αντεπίθεσης
ενάντια στη βαρβαρότητα της λήθης.
Έτσι η Ανθρωπότητα προστάτευε
επί του πρακτέου τους δικούς της.
Η βαρβαρότητα δεν είχε προβλέψει
ότι θα έκανε αυτήν την κίνηση
διότι πίστευε ότι είχε κάνει πολλά
σε επίπεδο προπαγάνδας
για να την αποτρέψει
αλλά μάταια αφού υπήρχε η ανάγκη.
Και το γεγονός
ότι το κείμενο θα ενσωματωνόταν
στο ίδιο το Σύνταγμα
κι αυτό είχε τη σημασία του
γιατί δεν θα μπορούσε
οποιαδήποτε κυβέρνηση στο μέλλον
να το αλλάξει κατά βούληση
χωρίς να αναγκαστεί να κάνει
άλλο ένα δημοψήφισμα.
Υπήρχε λοιπόν μία ασφαλιστική δικλείδα
για να υποστηρίξει τη μνημοσύνη.
Όσο για περιεχόμενο
ήταν πια ξεκάθαρο
ότι θα αφορούσε τα Δικαιώματα
του Ανθρώπου και βέβαια
τα Δικαιώματα των Αυτόχθονων Λαών
για να αποτελεί παράδειγμα προς μίμηση.