Ποιος έδινε σημασία σ’ ένα κόσμημα
αν δεν ήταν όμορφο από μόνο του;
Διότι πώς να ανακαλύψει το ιστορικό του;
Τα μυστικά της κατασκευής
δεν φαίνονταν
έπρεπε να υπάρχει
μία αποκάλυψη
για να γίνει κατανοητό
το όλο πλαίσιο της δημιουργίας
και να ζήσει η αλήθεια.
Όταν όμως το ήξερε
μπορούσε να το υπερασπιστεί
με πιο σθεναρό τρόπο
και βέβαια πιο αποτελεσματικό.
Έτσι αυτή η ομορφιά οδηγούσε
στη βαθιά αλήθεια
σαν να ήταν η αρχή του μονοπατιού.
Έτσι κι ο χρυσός πάνω στον οποίο
θα έγραφε την ιστορία
έμοιαζε με το Σύνταγμα
που θα είχε μέσα του
την ξεχασμένη ιστορία.
Διότι η ανθεκτικότητά του
μέσω της ψήφου ενός ολόκληρου λαού
θα υποστήριζε την αλήθεια της ιστορίας
που είχε καταπατηθεί
για τόσους αιώνες.
Ήταν μία αναβίωση του παρελθόντος
και μία αναθεμελίωση της ιστορίας
χάρη στην ανθρώπινη στρατηγική.
Αλλά ποιος θα το έβλεπε
ως κόσμημα της συνανθρωπίας
χωρίς καμία εξήγηση
για το ιστορικό υπόβαθρο.
Αυτό έβλεπε και με τα έργα
για τα οποία οι περισσότεροι
αδιαφορούσαν παντελώς
μέχρι να καταλάβουν
την αντικειμενική τους αξία
και τότε γινόταν αναπάντεχα.
Αλλά αυτός κοίταζε πάντα
τους πρώτους διότι αυτοί
είχαν μέσα τους την πηγαία αγάπη.