Μία λευκή σελίδα με μία μαύρη κηλίδα

δεν ήταν λευκή.

Η εξαίρεση απέρριπτε τον κανόνα.

Ήταν απλό και κατανοητό.

Έτσι ήταν κι οι Άγιοι

αλλά και πάλι υπήρχαν άτομα

που ήθελαν να τους ξεψαχνίσουν

για να δουν αν είναι Άγιοι

σε κάθε σημείο.

Δεν το έβλεπε μόνο ο Χιλιόχρονος

αλλά κι ο ιππότης χαμαιλέοντας

γιατί το είχε ζήσει από μέσα.

Όταν του έλεγαν ότι ένας λευκός

δεν μπορούσε να κατανοήσει έναν μαύρο,

ότι ένας κλασικός μουσικός

δεν μπορούσε να απολαύσει τη jazz,

ότι ένας άλλος άλλος

δεν μπορούσε να δει τον άλλο

ενώ όλα αυτά τα είχε κάνει

πριν καν τα πουν.

Η νοημοσύνη τους ήταν αυτή

του παρατηρητή κι όχι του δημιουργού

έτσι θεωρούσαν ότι ήταν αδύνατο

να κάνει αυτό που δεν μπορούσαν

να κάνουν, γιατί δεν ήταν η φύση τους.

Μόνο που η φύση του ήταν

εντελώς διαφορετική

αφού εξαρχής αγαπούσε

την Ανθρωπότητα

και πάλευε ενάντια στη βαρβαρότητα.

Έβλεπαν τη διαφορά

αλλά τη μελετούσαν

με τα δικά τους δεδομένα

έτσι οι εκτιμήσεις τους ήταν

δομικά λανθασμένες

και με την επιμονή τους

γινόντουσαν δογματικό λάθος.

Ήθελαν χρόνο

αλλά τον σπαταλούσαν

και αυτό δεν μπορούσε

να το επιτρέψει στον εαυτό του

σε αυτόν τον ψυχοπόλεμο.