Όσοι κοίταζαν μόνο

τα προβλήματα της γεωγραφίας

δεν μπορούσαν να αντιληφθούν

τη σπουδαιότητα της ιστορίας.

Ήταν σαν να ζούσαν σ’ ένα κάστρο

και δεν έβλεπαν το βάθος του

αλλά μόνο τα δωμάτιά του.

Το κάστρο δεν ήταν χώρος

αλλά πρώτα απ’ όλα χρόνος.

Άλλωστε ήταν το ανάλογο από το βιβλίο.

Μικρό, μεστό και βαθύ.

Ενώ η εφημερίδα ήταν μεγάλη,

επιφανειακή και ρηχή.

Αν δεν μελετούσαν τα έργα

έβλεπαν μόνο τόμους

και πουθενά την ουσία τους.

Έτσι και να είχαν στα χέρια τους

ένα ουσιαστικό βιβλίο

πάλι θα σταματούσαν

στην επιφάνεια.

Ενώ μέσω της πηγαίας αγάπης

ακόμα κι ένα απλό φύλλο χαρτιού

χωρίς καν να είναι χρυσό

μπορούσε να γίνει ουσιαστικό

και μάλιστα έργο τέχνης.

Δεν ήταν θέμα αντίληψης

αλλά ανθρώπινης βούλησης.

Ένα απλό δεύτερο δέρμα

ήταν ήδη όχι μόνο ζώνη επαφής

αλλά κι απόδειξη δεσμού

αφού είναι μοιρασιά

της ίδιας αίσθησης

χωρίς να υπάρχει εμπόδιο

για να ζήσει η ακμή του ωκεανού.

Αυτό έβλεπε η καστρική σκέψη

και στις διηπειρωτικές σχέσεις

διότι υπήρχε συνεννόηση

μεταξύ κάστρων θάλασσας.

Το ένιωθε κι αυτό με τις ψυχές

που είχαν πρόσβαση ελεύθερη

στην πανοπλία του.