Σε αυτήν την περίπτωση
το τέλος του παιγνίου
έμοιαζε με αυτές τις περιπτώσεις
όπου ο αντίπαλος δεν βλέπει
ότι είναι χαμένη η παρτίδα
και συνεχίζει να παίζει
θεωρώντας ότι κερδίζει κιόλας.
Έτσι με τις εμμονικές κινήσεις του
φτάνει όλο και πιο κοντά
στο τέλος του παιγνίου
σαν να μη βλέπει τι γινόταν
πίσω από τον ορίζοντα.
Μάλιστα επειδή δεν μπορεί
να αποδεχθεί την ήττα του
είναι έτοιμος να θυσιάζει
όλα τα πιόνια του και τα κομμάτια του
ενώ δεν αλλάζει απολύτως τίποτα
στο τελικό αποτέλεσμα.
Αυτό φαινόταν και στο go
όταν ένας παίχτης ήταν ανίκανος
να διαβάσει ορθολογικά το yose.
Έτσι όχι μόνο έχανε χωρίς λόγο
όλο και περισσότερες πέτρες
μέχρι να χάσει ακόμα και τα εδάφη
που νόμιζε ότι είχε κατακτήσει
με τρόπο οριστικό.
Τελικά δεν έμεινε απολύτως τίποτα
από τα κέρδη του
και ζούσε την καταστροφή του παίκτη
γιατί ποτέ δεν μπόρεσε
να σταματήσει μέσω ανάδρασης.
Η πλαστή αυτοκρατορία
πέθαινε κάθε μέρα
μέσα σε αυτόν τον ψυχοπόλεμο
όχι μόνο επειδή
δεν είχε σεβαστεί
την εδαφική ακεραιότητα
μιας ελεύθερης χώρας
αλλά γιατί δεν είχε υπολογίσει
την ψυχική δύναμη των Συμμάχων.