Στην καρδιά της νύχτας ακούγεται το τσέλο σαν να ήταν μια ψυχή που προσπαθεί να μιλήσει χωρίς όμως να την ακούν οι άνθρωποι εκτός βέβαια αν ξέρουν να ξεπερνούν τα εμπόδια της επικοινωνίας και να ζουν μόνο με τη συνεννόηση. Έτσι αυτός ο βαθύς ήχος άγγιξε και το κάστρο την ώρα που κάποιος μέσα στις πολλαπλές σκιές άναβε το πρώτο κερί για να ζήσει και το τζάκι και να λάμψει το περίφημο οικόσημο. Πριν πάρουν φωτιά τα μεγάλα ξύλα φάνηκε το πρόσωπό του κι αν στεκόταν κάποιος δίπλα του θα τον έβλεπε να χαμογελά και ταυτόχρονα να δακρύζουν τα μάτια όχι από την κάπνα αλλά λόγω του κομματιού που έπαιζε το τσέλο διότι ήξερε ποιος ήταν που είχε γράψει την παρτιτούρα και κάθε λεπτομέρεια τον άγγιζε σαν να έβλεπε την υπογραφή του. Μετά όταν άναψε το τζάκι φάνηκε κι η ομορφιά του οικόσημου που ήταν ενσωματωμένη στο πάνω μέρος από την αρχή για να ξέρουν όλη την αξία όχι μόνο αυτής της αίθουσας αλλά του κάστρου που είχε διασχίσει τους αιώνες. Τότε μόνο το τσέλο άλλαξε ύφος σαν να περίμενε από τα βάθη της νύχτας την ανταπόκριση. Κι έτσι έγινε με την ιπποτική χειρολαβή που δεν άφησε καμία αμφιβολία για τη συνέχεια του έργου.