Κανείς δεν πρόσεχε τόσο πολύ την Ταϊβάν.
Κι αποτελούσε μία εξαίρεση.
Όλοι ήταν πνιγμένοι μέσα στην κομματική προπαγάνδα
και πίστευαν σε όλα όσα έλεγε η Κίνα.
Φοβόντουσαν ν’ αντισταθούν και να τους στιγματίσουν.
Όμως τα πράγματα είχαν ξεπεράσει τα όρια
κι έπρεπε να γίνει ανασυγκρότηση των δυνάμεων.
Δεν ήταν ένα θέμα για αυτούς που έλεγαν
ότι πίστευαν αλλά μόνο για τους πιστούς
κι αυτοί ήταν ελάχιστοι διότι ήταν σπάνιοι.
Είχε καταλάβει ότι θα ήταν και πάλι μόνος
σε αυτόν τον αγώνα λόγω της αδιαφορίας.
Όλοι έλεγαν ότι αγαπούσαν τους άλλους
αλλά έπρεπε να τους ξέρουν,
να είναι γνωστοί τους
ή ακόμα και γονείς τους
για να μπορέσουν να υλοποιήσουν τα λεγόμενά τους.
Δεν μπορούσαν να πάνε πιο πέρα,
είχαν φθάσει το όριό τους.
Διότι ασχολιόντουσαν μόνο με τα δικά τους
και ποτέ των άλλων.
Η Ταϊβάν ήταν στην άλλη άκρη του κόσμου
και δεν είχε καμία σημασία γι’ αυτούς.
Αλλά είχε γι’ αυτόν κι αυτό επαρκούσε.