Όσοι ήταν της ειρήνης ήταν πάντα της δικής τους.

Είχαν βολευτεί και δεν ήθελαν ν’ αλλάξουν τίποτα

από τις συνήθειές τους.

Ήταν της επανάληψης σαν να είχαν ένα σύνδρομο

κι η πολυκυκλικότητα του Χρόνου

τους διαπερνούσε χωρίς να το αντιληφθούν.

Έψαχναν τα κλειδιά, όχι εκεί που τα είχαν χάσει

αλλά εκεί που έβλεπαν

και γι’ αυτό δεν είχαν μέλλον.

Επειδή ποτέ δεν είχαν δώσει σημασία

στη βαθύτητα του Χρόνου.

Όταν σπαταλάς κάθε στιγμή της ύπαρξής σου

για να εξασφαλίσεις τα πάντα

και να τα ελέγχεις όλα

δεν προλαβαίνεις να ζήσεις

και δεν απολαμβάνεις καν

την τεράστια προσφορά

που σου έχει δοθεί.

Και γι’ αυτό αυτοί που πίστευαν

ότι πίστευαν, δεν βοηθούσαν

στην εξέλιξη του Χρονοπόλεμου

διότι η ίδια τους η ύπαρξη

ήταν πιο σημαντική από όλα κι όλους.

Ήταν μια κλειστή καμπύλη του Χρόνου.