Κάθε φορά που έβλεπε καριόλες της κοινωνίας

θυμόταν τις άμαξες του παρελθόντος

που δεν μπορούσαν να πάνε πουθενά

αν δεν υπήρχαν άλογα και οδηγός.

Αυτός ο οδηγός ήταν άλλωστε

κι ο βοηθός του ιππότη.

Μπορούσε να γίνει κι ιππότης

μετά τη διαδικασία του σπαθιού.

Μάλιστα αυτός είχε δώσει το όνομα

στον πολεμικό ίππο λόγω του δεξιού χεριού του.

Έτσι οι καριόλες δεν τον πείραζαν

γιατί ήξερε πώς να τις διαχειριστεί

όσο σκληρές κι αν ήταν.

Ακόμα και το λεξιλόγιό τους το έβαζε σ’ ένα ρολόι

για να περπατούν καλύτερα.

Είχαν μόνο τη σημασία που τους έδινε κανείς.

Και δεν τους έδινε καμία.

Ήταν απλώς περαστικές.

Και ταυτόχρονα στάσιμες.

Έτσι τις προσπερνούσε

και τις άφηνε επί τόπου

για να συνεχίσουν την ύπαρξή τους

δίχως να επηρεάζουν την εξέλιξη της Ανθρωπότητας

αφού ήταν εγκλωβισμένες μέσα στην κοινωνία τους.