Έβλεπε αυτούς που έλεγαν ότι πίστευαν.

Άκουγε τι έκαναν και καταλάβαινε

γιατί δεν είχαν ποτέ σταυρό στο χέρι.

Ακόμα κι η ουσία τούς τρόμαζε

κι ήθελαν να την κρύψουν με διάφορα τεχνάσματα.

Αλλά εκείνος ακολουθούσε μόνο στρατηγήματα.

Ποτέ δεν δεχόταν τον εκφυλισμό.

Έτσι όσοι ντρέπονταν, έμεναν με τη ντροπή τους.

Το πρέπον δεν ήταν ποτέ της ντροπής.

Και συνέχιζε εδώ και αιώνες

με τον σταυρό στο χέρι.

Δεν ανεχόταν τη ντροπή της δειλίας

και τη δειλία της ντροπής.

Δεν είχαν τίποτα το ιπποτικό.

Κι είχε το πρόσωπο σπαθί

επειδή αγαπούσε την Ανθρωπότητα,

καμιά κοινωνία δεν μπορούσε να το αλλάξει.

Άλλοι κοίταζαν το πατρικό ή το μητρικό

κι εκείνος πάντα το αρμονικό και τίποτα άλλο.

Διότι ήταν ο μόνος τρόπος

να παλέψει ενάντια στη βαρβαρότητα

αλλιώς θα χάνονταν οι προσπάθειές του

και δεν θα γίνονταν ποτέ οι υπερβάσεις

που άλλαζαν τα πάντα.