Κάθε διακλάδωση έδειχνε τη συνέχεια.

Κι όποιος ήταν στην άκρη, έβλεπε όλη τη γωνία.

Δεν υπήρχαν εμπόδια, μόνο μονοπάτια σεναρίων

όπου θα ζούσε η επόμενη ιστορία.

Μέσα σε αυτές τις αναζητήσεις

οι λεπτομέρειες του παρόντος

δεν ήταν μόνο μία καθυστέρηση

αλλά μία παρενόχληση.

Τις ξεπερνούσε όμως και τις άφηνε στο πεζοδρόμιο

αφού δεν είχαν τίποτα να παράγουν.

Η ουσία ήταν άλλη.

Διότι η βαθύτητα του Χρόνου ζούσε

και στο παρόν

αλλά όχι για να παραμείνει εκεί,

ήταν μόνο ένα ενδιάμεσο

αφού ο στόχος ήταν το μέλλον.

Ήταν σαν να ξαναέμπαινε σ’ ένα κάστρο

για να ζήσει την επόμενη αποστολή

ενώ το δέντρο το είχε αγγίξει

πριν αιώνες.

Κι εκεί όπου κανείς δεν έβλεπε το αόρατο

εμφανιζόταν μία ασπίδα

που είχε νόημα στο go

λόγω του δράκου.