Όσοι πίστευαν ότι το πάθος κι ο πόθος
δεν ήταν συμβατές έννοιες
δεν καταλάβαιναν τη βαθιά πίστη
που τις θεωρούσε αρμονικά ενωμένες.
Οι μεν επέλεγαν τα πάθη
χωρίς ποτέ να τα ακολουθούν ως το τέλος,
οι δε προτιμούσαν τους πόθους
χωρίς ποτέ ν’ αγγίζουν την ουσία.
Ακολουθούσαν δύο παραδόσεις
που συσχετίζονταν με τα κολλήματά τους
και τίποτα περισσότερο.
Συνέχιζαν το βόλεμά τους
χωρίς ποτέ να κάνουν υπερβάσεις
διότι ήταν πολύ τολμηρές για τα έχω τους.
Δεν ήθελαν να χάσουν τίποτα
από όσα είχαν και δεν άλλαζαν το είναι τους.
Ενώ οι πιστοί μεταμορφώνονταν
διότι μετά την αφύπνιση
ένιωθαν το πάθος του φωτός
και τον πόθο της ουσίας.
Έτσι έβλεπαν διαφορετικά τον άρτο και τον οίνο.
Το φως κι η ουσία ήταν μέσα του
κι ο κόσμος του
ήταν ο κόσμος τους.