Δεν ήταν μόνο οι ακμές ενός αφαιρετικού

γραφήματος, οι χρονογέφυρες.

Ήταν και κομμάτια της ζωής του

πέρα από τα συμβατικά της όρια

που έβλεπαν οι πιστοί.

Δεν ζούσαν μόνο στην ίδια εποχή.

Διέσχιζαν τους αιώνες

σαν τους ιερούς χώρους, τους άγιους τόπους,

τα μνημεία και τα έργα.

Ζούσαν σε πολλές εποχές ταυτόχρονα

όπως και τα κάστρα.

Έτσι όταν έμπαινε μέσα

ένιωθε τις εποχές να τον διασχίζουν

σαν να ήταν ένα πεδίο.

Αυτό το αίσθημα ήταν ακατανόητο

για τους πιστούς

ενώ τον είχαν δει και σε ναό…

Επειδή ήταν το πρέπον,

δεν είχε σημασία αν υπήρχε σημασία,

όσοι είχαν πηγαία αγάπη

δεν αναρωτιόντουσαν πώς γινόταν

απλώς το αξιοποιούσαν

διότι τους προκαλούσε χαρά

λόγω αλήθειας

κι αυτό επαρκούσε.