Οι πόθοι των ανθρώπων ήταν πάντα
προς την ίδια κατεύθυνση.
Ήθελαν τα πάντα και δεν έδιναν τίποτα.
Ήταν ο μόνος που μπορούσε να εκτεθεί
απλώς για να χαρούν.
Και δεν είχαν πρόβλημα να του κάνουν
κάποια κριτική αν ήταν να χαρούν.
Ποτέ δεν τους έλεγε όχι
στις χάρες που ζητούσαν
αφού όλη του η ζωή ήταν ένα δώρο.
Έτσι δεν είχαν τύψεις ούτε ενοχές
να ζητήσουν κάτι που ποτέ
δεν θα έκαναν γιατί δεν είχαν την τόλμη.
Ήταν δεδομένος και θεωρούσαν
ότι ήταν αυτονόητο
ότι μπορούσαν να εκμεταλλευτούν
κάθε σταγόνα του είναι του.
Δεν είχε καμία σημασία πώς ένιωθε ο ίδιος
από τη στιγμή που ήταν χαρούμενοι,
ακόμα κι η προδοσία
δεν αποτελούσε πρόβλημα
διότι η Αγάπη της Ανθρωπότητας
θα ήταν και πάλι αυτή
που θα τους προστάτευε.