Τα αυταρχικά συστήματα ήταν πάντα τα ίδια.

Αλλά ήταν το ίδιο και για τα υποδουλωμένα.

Κανένα από τα δύο δεν ήθελε τους ελεύθερους.

Όλα και όλοι έπρεπε να μπουν σε κελιά

για να ξέρουν ποιος είναι με ποιον.

Οι κοινωνίες δεν λειτουργούσαν διαφορετικά.

Όσοι ήταν μόνο της Ανθρωπότητας

ήταν πάντα επικίνδυνοι για αυτές.

Οι σύγχρονες κοινωνίες είχαν το ίδιο πρόβλημα.

Δεν άντεχαν την ύπαρξη των διαχρονικών.

Ακόμα και τα έργα, τους παρόλο που προϋπήρχαν,

τα έβλεπαν μ’ έναν περίεργο τρόπο.

Δεν ήταν μόνο ότι τις ξάφνιαζαν

αλλά και τις ξένιζαν.

Αντιλαμβάνονταν ότι ήταν από αλλού.

Έτσι ήταν και για τον Λόγο του.

Δεν μπορούσαν να τον πιστέψουν

επειδή ανέτρεπε όλα τα δεδομένα τους.

Κι ενώ ήταν ζωντανός ανάμεσά τους

δεν άντεχαν την ύπαρξή του.

Διότι αποτελούσε αντιπαράδειγμα

για το δόγμα του συστήματος.

Από τη στιγμή που υπήρχε

αυτή η εξαίρεση,

έχαναν το νόημά τους οι κανόνες.