Ήξερε καλά το θέατρο,
το είχε ζήσει από παλιά
αλλά δεν ήθελε αυτήν τη μάσκα.
Ήταν πάντα χωρίς μάσκα.
Διότι ήταν και αυτή μία σκιά.
Αλλά πάνω στο πρόσωπό του
κάθε πλευρά του σπαθιού ήταν διαφορετική.
Η μία ήταν γλυκιά όσο μπορούσε ένας άνθρωπος
κι η άλλη ήταν ασυμβίβαστη πέραν της αντοχής του ανθρώπου.
Ήταν σίγουρα δύσκολη απεικόνιση.
Αλλά ήταν ανάλογη με τη χάρη και την αλήθεια.
Είχε μέσα του και τον σεβασμό και το δέος,
αυτό προκαλούσε θαυμασμό στην Ανθρωπότητα
και φόβο στη βαρβαρότητα.
Υπήρχαν βέβαια κι αυτοί που είχαν δοκιμάσει
και τα δύο βλέμματα.
Το ένα άνοιγε και το άλλο έκλεινε την παράσταση.
Δεν υπήρχε διπλωματία.
Έτσι ήταν η Αγάπη της Ανθρωπότητας
κι η βαθύτητα του Χρόνου
που λειτουργούσε πολυκυκλικά
εντός των εποχών
για ν’ αγγίξει την πηγαία αγάπη των πιστών
και να βγάλει τη μάσκα των άλλων.