Όσοι ένιωθαν ότι τους είχαν απομακρύνει οι άλλοι,
μπόρεσαν να επιστρέψουν πίσω
και να βρίσκονται δίπλα του
γιατί κατάλαβαν ότι ποτέ δεν τους είχε αποκλείσει
αφού ήταν πάντα μαζί.
Έτσι είχε καταρρεύσει η ψευδαίσθηση του διαχωρισμού.
Ήταν πάντα υπό την προστασία του
όσα λάθη κι αν είχαν κάνει πριν
επειδή κανείς άλλος δεν τους είχε βοηθήσει.
Και τώρα που ήταν πλασμένοι από το φως,
έβλεπαν την αλήθεια κι ένιωθαν τη χάρη.
Αυτό ήταν το θαύμα της αγάπης
που μπορούσε να κάνει
μόνο η Αγάπη της Ανθρωπότητας
κι ήταν ότι θα τους προστάτευε
η βαθύτητα του Χρόνου
αφού εκεί ήταν ο χώρος της αντίστασης
ενάντια στη βαρβαρότητα.
Διότι αυτή ήταν παντού,
τόσο κοντά
που φιλούσε τον καθένα
με το πρόσχημα της οικειότητας
ενώ δεν υπήρχε οίκος
αλλά μόνο κάστρο.