Η πίστη ήταν για όλους.

Αυτό ήταν το δεδομένο.

Το θέμα ήταν η πρόσβαση στο ιερό.

Δεν υπήρχε καμία απαγόρευση.

Κι ο καθένας μπορούσε να καθίσει δίπλα του

όσο κοντά ήθελε.

Δεν ήταν αυτό το πρόβλημα.

Η ουσία ήταν άλλη.

Κι αυτή ήθελε Διδασκαλία.

Κι ο λόγος ήταν απλός.

Ήταν η βαθύτητα.

Κι η άμεση πρόσβαση στο ιερό

δεν σήμαινε ότι όλα ήταν αυτονόητα.

Έπρεπε να γίνουν υπερβάσεις

και μετά την αφύπνιση.

Κανένα ιερό κείμενο δεν ήταν άμεσα κατανοητό.

Διότι δεν ήταν απλώς λέξεις

όπου το ορθογραφικό, το γραμματικό

και το συντακτικό επαρκούσαν.

Ήταν Λόγος.

Και μόνο η Διδασκαλία έδινε πρόσβαση

στη βαθύτητά του.

Έτσι ήταν η Αγάπη της Ανθρωπότητας.

Οι παραβολές ήταν μόνο η αρχή.