Η κοινωνία ήθελε να έχει πάντα δίκαιο.
Έτσι εξέταζε κάθε λεπτομέρεια για να αποφύγει την ουσία.
Δεν κοίταζε ποτέ τη μεγάλη εικόνα.
Δεν την συνέφερε και ουσιαστικά δεν μπορούσε.
Ήταν μία μορφή ψυχασθένειας. Αλλά συνειδητή.
Ήθελε να κερδίσει στα σημεία γιατί δεν έβλεπε το όλο.
Ήταν το θέμα της ρητορικής που δεν τα έβγαζε πέρα με τη μαιευτική.
Ήταν της ανάλυσης επειδή η σύνθεση δεν ήταν προσβάσιμη.
Έτσι ζούσε σ’ ένα πολύ λεπτό χρονικό διάστημα
για να ξεχνά γρήγορα ό,τι την ενοχλούσε.
Δεν ήθελε να της λένε ότι έκανε λάθος.
Δεν το άντεχε και προτιμούσε να βρει μια δικαιολογία.
Μόνο που αυτό δεν λειτουργούσε με το φως.
Θεωρούσε ότι ήθελε να την ταπεινώσει
ενώ ασχολιόταν μόνο με τη χάρη και την αλήθεια.
Και δεν έδινε καμία σημασία στη στιγμή
αφού ήταν του Χρόνου.
Η κοινωνία δεν το βούλωνε ποτέ
αν δεν είχε ταπωθεί.
Όταν το κατάλαβε
έμαθε πώς να απαντά στους Φαρισαίους
και τότε ήταν ανελέητος
διότι ήξερε ότι κανείς άλλος
δεν θα τους έβαζε στη θέση τους.