Και μέσα στον κήπο, τα λουλούδια δεν επαρκούσαν.
Χρειάζονταν τα δέντρα που διέσχιζαν τις εποχές
για να υπάρξει η ζωή.
Αλλά κι αυτά ήταν σαν τους θρύλους,
είχαν ανάγκη από βράχο φωτός
μέσα στο σκοτάδι
όταν δεν φαίνεται τίποτα πια.
Τότε το χρίσμα αποκτούσε μία άλλη αξία
που δεν είχαν προβλέψει
ούτε όσοι έλεγαν ότι πίστευαν
ούτε όσοι πίστευαν στη σωτηρία.
Ήταν πέρα των απαιτήσεων.
Ακόμη κι οι χάρες δεν το είχαν σκεφτεί.
Ήταν μία επινόηση που ξεπερνούσε
κάθε κατανόηση
και γι’ αυτό ήταν απαραίτητη η πίστη
για να κάνει την υπέρβαση
που θα άλλαζε τα πάντα.
Δεν ήταν μόνο ένας κρύσταλλος
αφού ξεπερνούσε και τις δώδεκα πέτρες,
ήταν βράχος φωτός
που έδινε φτερά στην πίστη
και ουσία στην αρμονία
λόγω τελειότητας.