Η ομορφιά του Λόγου
δεν ήταν άμεσα κατανοητή
λόγω πολυπλοκότητας,
ήταν σαν να άκουγαν μέσω ενός οργάνου
μία ολόκληρη ορχήστρα
κι αν προσπαθούσαν να αναλύσουν
τι έπαιζε κάθε μουσικό της όργανο
τότε έχαναν την ουσία
που ήταν μόνο σύνθεση
λόγω κράματος ψυχής.
Διότι ήταν φτιαγμένες
για τη μεγάλη εικόνα του ψηφιδωτού
κι όχι πώς ήταν κάθε ψηφίδα του.
Έτσι οι πιο αγνοί,
αυτοί που είχαν πηγαία αγάπη,
την έβλεπαν αμέσως και άμεσα
γιατί δεν τους απασχολούσε η τεχνική
αφού ένιωθαν μόνο την τέχνη.
Δεν σπαταλούσαν χρόνο
σε ανούσιες λεπτομέρειες
κι η χαρά τους ήταν απίστευτη.
Κι αυτό ξάφνιαζε τους δογματικούς
αφού έβλεπαν τη συνεννόηση που υπήρχε
χωρίς να ξέρουν ότι προερχόταν
από την Αγάπη της Ανθρωπότητας.