Με τη Διδασκαλία πολλά σημεία γίνονταν φωτεινά.

Κι όσες σκιές κι αν είχαν, όταν ρωτούσαν, έβλεπαν

επιτέλους το μονοπάτι του φωτός.

Δεν περιορίζονταν στις ζωές αφού καταλάβαιναν

ότι το θεμέλιο ήταν η ψυχή.

Και μιλούσαν με τον Σωτήρα των ψυχών.

Δεν ήταν πια μόνο συνοπτικές διαδικασίες

άκουγαν και την πιο βαθιά σύνθεση.

Έτσι ενσωμάτωσαν την ιδέα της σωτηρίας των ψυχών.

Διότι η ψυχή ζούσε πριν τη γέννηση

και μετά τον θάνατο.

Έτσι μάθαιναν πως η ψυχή ήταν συμβατή

και με τη ζωή αλλά δεν ήταν ισόμορφη.

Οι σημειώσεις που έπαιρναν ήταν

όλο και πιο πολλές

όλο και πιο φωτεινές

κι έβλεπαν πως το έργο ζούσε και πέραν του θανάτου.

Δεν υπήρχε φυσικό όριο

διότι το υποστήριζε η ψυχή

που υπερστήριζε με το φως του.

Είχε ξεπεράσει και τα όρια του ορατού.

Μέσω της Διδασκαλίας

ανακάλυπταν όλο και περισσότερο

την ουσία του αόρατου.