Δεν καταλάβαιναν όλοι

ότι η οικία του ήταν οι άνθρωποι

αφού ζούνε εντός της Ανθρωπότητας και μόνο.

Πάντα τον ρωτούσαν που έμενε

και πάντα έλεγε σε άλλους

ακόμα κι αν ήταν δύσκολο να τον πιστέψουν.

Κι όμως ζούσε με αυτόν τον τρόπο

όπως ζούσε με τα ρούχα τους

που προστάτευαν το σώμα του

όπως αυτός προστάτευε τις ψυχές.

Ήταν η σφραγίδα του πρόσφορου

και μόνο όταν έπλαθαν τον άρτο

που θα τον σήκωνε

για να μοιραστεί

θα έβλεπαν το σχήμα του

και το στίγμα του φωτός.

‘Ετσι φώτιζε τη ζωή τους

εκ των έσω

ακόμα κι αν τον έβλεπαν μπροστά τους

διότι δεν είχε μόνο ένα φωτοστέφανο

δεν ήταν ανάγκη να δείχνει

τον εαυτό του

αφού ζούσαν μέσα στο φως του

που έπλαθε φωτοστέφανα λόγω πίστης.