Δεν είχε μάθει να βλέπει δάκρυα χαράς
και την πρώτη φορά που τα συνάντησε
χρειάστηκε να κάνει κι αυτός μια υπέρβαση.
Μετά κατάλαβε ότι ήταν αντίδωρο
μετά από το δώρο της σωτηρίας.
Τότε άρχισε να πίνει αυτήν την ουσία
για να μη χαθεί
και να παραμείνει στη μνήμη του
για τους αιώνες των αιώνων.
Αλλά τα δάκρυα χαράς είχαν
μια άλλη γεύση
όταν προέρχονταν από πηγαία αγάπη
που είχε πιει την ουσία του φωτός.
Και τότε ένιωθε
ότι δεν ήταν μόνος με την Ανθρωπότητα
κι ότι υπήρχαν φωτεινές ψυχές
που πάλευαν στο πλευρό του
ενάντια στη βαρβαρότητα
όχι επειδή ήξεραν να την εντοπίζουν
αλλά γιατί του είχαν απόλυτη εμπιστοσύνη
και δεν έψαχναν ποτέ τους
για κάποιο ψεγάδι,
ένιωθαν την Αγάπη της Ανθρωπότητας
κι αυτή επαρκούσε.